Dr. Bharat Desai's Blog: life

Showing posts with label life. Show all posts

After two days of hospital treatment for high Pneumonia (or Corona?), my brother Bhupat could not be cured and he passed away at the age of 73.

In our family, we are two brothers and four sisters. Of them, we have a sister three years older than us - Sudhaben, me, and then Bhupat. Then two years younger Mina and ten years younger Alka and Aruna (twins).

We are twin brothers – I was born two hours earlier than Bhupat. So I was called to be the elder of the two, but he was not in agreement with this. He used to quote religious base making him the elder. Well, he proved it tragically true by making an early exit.

News anchors like formal persons may ask me, 'How do you feel?' The straightforward and true answer is “sad and sorry for the loss” - because he was my companion nine months before our birth, being a twin from the womb of our mother.

We do weep and tears roll down. It is a natural reaction to a departed brother – but being elderly and even otherwise, we can accept the fact and be normal very soon. So formalities of consolations are hardly needed or say out of question. While showing any gesture, concerned relatives must remember this and avoid being too much formal. The shock wave is created and at the earliest, it is neutralized.

Bhupat was a higher secondary school teacher in Hindi after his M.A., B.Ed. education. After retirement and even much before that from 1976 onwards, he was a very active devotee and worker of Gayatri Parivar. He is survived by his wife Bharati (alias Hemlata), son Deval, daughter-in-law Shivani, and grandson Devansh. So his family is well-settled in social and financial matters.

Death

We are sure about one thing after birth and that is death. The only problem is we don’t know the time. We do not know for sure how long one is going to live and still, we keep on living in a way as if we are never going to die and live a very long life. We forget about our exit – death and so we go on behaving self-centered and selfishly, even saving (hoarding) all we have. We just do not share our means to help the needy or donate – I have seen people being crude enough and not helping even their close ones. As death is certain, so another certain fact is about leaving everything including one’s own body, own house, and all the possessions like money, land, and other materialistic properties. So can we think of planning to share and donate? Let us think.

Condolence Meeting (બેસણું)

It is a fixed time appointment to meet the persons whose family member has passed. Earlier, a few decades ago, it was informed by postcards. Nowadays, newspaper advertisements in one or more newspapers with photos of the departed person is a common practice. The place and time are informed. It can be at home or in a rented community hall. So during this fixed duration of time, the place is arranged with a big photo of one who is no more, and close relatives like parents, sons, daughters, grandchildren, etc. sit in a row in a formal white dress. Visitors are asked to sit in front of them. Visiting relatives/friends first join hands in front of the photo, show respect by offering petals of flowers put there and then meet the relatives sitting in a row. The visitors are plenty, so except for meeting for a minute or so, there is hardly much time for them. After initial formality, they sit in the crowd and chit-chat about everything like political, and social events around or share market. Usually, there is hardly any concern for the demised. For this half-a-minute meeting of showing their concern/presence, people often travel up to 500-800 km distance.

Condolence is an expression of how sorry you feel for somebody whose relative or close friend has just died.

Your words can be:

My sincerest condolences to you at this time. You have my deepest sympathy and unwavering support.
Wishing you peace, comfort, courage where, and lots of love at this time of sorrow.
My heart goes out to you at this difficult time.

So condolence is sympathy and sadness with another in sorrow. Condolence applies chiefly to the formal expression of grief to one who has suffered a loss. Generally, it is said for death in the family.

Messages of condolence:

My heart goes out to you for the loss of your dear one.
I can not imagine the pain and heartache you are feeling.
Losing someone so close is so hard.
Be kind and gentle with yourself in such a testing time.
I recall how much time you spent together.

All in all, condolences are an expression of sympathy to someone who is experiencing pain arising from death, misfortune, or deep mental anguish. Condolence is an active conscious support of that person or activity.

During this condolence, meeting, bhajans by an orchestra or sound system are arranged. In very few places there is a commentary by the compeer about the life of a departed person and even PowerPoint presentation showing their life. Sometimes, it is converted into a meeting with lectures about the departed.

I want to write my own experiences about condolence meetings.

It is a formal program showing concern about the deceased and intimacy with the remaining relatives. In reality, because of the big gathering in a short period, the concerned parties cannot spare anytime for one another. It becomes more a 'show business' and less an exchange of emotions.

In spite of having a mourning mood and sorrowful faces, people make it a social gathering to chitchat with friends and relatives. For organizing individuals it becomes an insult more than anything else.

The inconvenience caused to visitors of long travel and its expenses, do not justify the purpose.

Money and Time as a Help

Nowadays medical treatment is getting so costly, anybody will find the end of their savings. So, politely, but firmly, offer money as a help - as big amount as possible. It is of great help.

Second, is an offer to do night duty or day duty even for a few hours to stay at the hospital. Relieve your relative for getting fresh and/or doing their job. This offer of time is a must because people do not find a person to relieve them from the hospital duty.

WhatsApp Messages and Phone Calls

The message, without even knowing to whom and about whom it is written on WhatsApp, writing "RIP" or "Om Shanti" hardly serves any purpose. Better such formality is avoided.

I do not appreciate long-duration phone calls, consoling the relative. Sometimes, it irritates me. It’s okay to talk on the phone for physically debilitated persons or persons staying far away - abroad.

I will summarize the total story in short:

If the concerned person is close and intimate, visit them immediately and just meet. Your facial expression and mannerisms will suffice to console. Words are hardly necessary.

- Dr. Bharat M. Desai, Bilimora

12-Nov-2022

ભારતમાં જન્મને શુભ અને મૃત્યુને અશુભ કહ્યું છે. હકીકતમાં જ્ન્મ-મૃત્યુ બન્ને એક સિક્કાની બે બાજુઓ છે જે બન્ને પરસ્પર જોડાયેલા છે. મૃત્યુની શરૂઆત જન્મથી થાય છે અને તેથી જ તો અનેક અનિશ્ચિત ચિતતાઓને કારણે વ્યક્તિ કોઈપણ ઉંમરે મૃત્યુ પામે છે.

ભારતમાં આઝાદી સમયે ૧૯૪૭માં જીવનની અપેક્ષા જન્મ સમયે ૩૭ વર્ષ હતી, તે આજે ૨૦૨૨ માં લગભગ ૭૦ વર્ષ છે (life expectancy at birth). તેમાંય પુરુષનું જીવનકાળ ૬૭.૪ વર્ષ અને સ્ત્રીનો જીવનકાળ ૭૦.૩ વર્ષ એટલેકે લગભગ ૩ વર્ષ ઓછો હોય છે. મરણના મુખ્ય દસ કારણોમાં હ્રદયરોગ ૨૫%, શ્વસનતંત્ર રોગ ૧૦%, ટી.બી. ૧૦%, કેન્સર ૧૦% છે. તો અનિર્ણિત માંદગી, પાચનતંત્રના રોગ, ઝાડા અને અકસ્માત દરેક પાંચ-પાંચ ટકા છે. અને આપઘાત અને મેલેરિયા ત્રણ-ત્રણ ટકા છે. એટલે કે ભારતમાં લગભગ સિત્તેર વર્ષના જીવન પછી હ્રદયરોગથી મરણ ની શક્યતા સૌથી વધુ છે. હા, અમારા દક્ષિણ ગુજરાતનાં અનાવિલ બ્રહ્માણ સમાજમાં મૃત્યુની ઉંમર ૮૪ વર્ષની આસપાસ છે!

કરુણતા પૂર્વક સ્વીકારવું રહ્યું કે વર્તમાન મેડિકલ વિજ્ઞાન ને કારણે પહેલાંની જેમ મૃત્યુની ઘડી જલ્દી આવતી નથી અને વૃદ્ધ માણસ બીમાર પડીને તરત મૃત્યુ પામતો નથી, પણ હોસ્પીટલમાં રિબાઈ રિબાઈને મારે છે.

કુદરતી ક્રમ મુજબ, જ્ન્મ, યુવાવસ્થા અને ઘડપણ આવે છે. ત્યાર પછી ઘડપણની દુર્બળતા અને મૃત્યુ નિશ્ચિત છે. આપણે મર્ત્ય છીએ, તો આપણે સમજવું રહ્યું કે વૃદ્ધત્વ નો કોઈ પણ ઈલાજ નથી. તેથી મૃત્યુથી ભાગી શકવાના નથી. તો ચાલો, મૃત્યુને સમજીએ, જાગીએ, તૈયાર થઈએ અને નક્કી કરીએ કે મૃત્યુને કઈ રીતે સ્વીકાર્ય અને બહેતર બનાવી શકાય. Being mortal is the truth.

વૃદ્ધત્વને કોઈ ઈલાજ નથી - ઘડપણમાં બહેરાશ આવે, દ્રષ્ટિ અને સૂંઘવાની શક્તિ ઘટે, કરચલી પડે, યાદશક્તિ-વિચાર શક્તિ ઘટે (Dementia), દાંત પડી જાય, સ્નાયુઓ પાતળા થાય કે સાંધાઓ સખત થાય જેવી ઘટનાઓ વહેલી-મોડી બને જ છે. અને છેલ્લે મૃત્યુ અવશ્યંભાવિ બને છે. Death can not be prevented. ત્યારે દરેક વ્યક્તિએ વૃદ્ધત્વની વિભાવના સમજી જાતે અંત સમયે કઈ રીતે વર્તવું તે સમજવાની જરૂર છે. હકીકતમાં ડૉક્ટરો પણ મરણાસન્ન વ્યક્તિને શું કહેવું કે કઈ રીતે કહેવું તે બાબતે સ્પષ્ટ નથી.

જીવનનો હવે કેટલો વખત બચ્યો છે? કે પછી હવે મરવાની કેટલી વાર છે? તે તદ્દન અનિશ્ચિત છે અને કોઈપણ કહી શકતું નથી.

વર્તમાન આધુનિક સમાજવ્યવસ્થામાં, મા-બાપ અને સંતાનો જુદા જુદા રહે છે – સાથે રહેતા નથી પણ બન્ને સ્વનિર્ભર છે અને સ્વતંત્ર છે અને બન્ને ને પરસ્પર જુદાઇ – એકલાપણું ફાવી ગયા હોય છે, ત્યારે કદાચ વૃદ્ધાવસ્થાની માંદગી જો સંતાન સાથે રહેવાની ફરજ પાડે તો, તે વૃદ્ધોની સ્વતંત્રતા અને મનપસંદ એકાકીપણાનો અનિવાર્યપણે ભોગ લે છે.

ડોક્ટરો અને હોસ્પિટલની સારવાર

મરણાસન્ન માંદગી (terminal illness)થી ગ્રસ્ત વૃદ્ધ વ્યક્તિની સારવાર હોસ્પિટલના વોર્ડમાં, ઘનિષ્ટ સારવાર કેન્દ્ર (ICU – intensive care unit) ખાતે કે ઘરે થઈ શકે છે.

હોસ્પીટલમાં દાખલ કરીને ઓપરેશન, રેડિઓથેરાપી કે કિમોથેરાપી જેવી રોગોને અનુલક્ષીને જરૂરી સારવાર કરી શકાય છે ત્યાર પછી, છેલ્લી સ્થિતિમાં (ICU) ઘનિષ્ટ સારવાર વિભાગમાં રાખી ઑક્સીજન, વેન્ટિલેટર કે ડીફિબ્રિલેટર જેવી વિવિધ સારવાર અપાતી હોય છે અને તે સિવાય દુખાવો દૂર કરી શકાય તેવા ઘરગથ્થું ઈલાજ સાથે ઘરે રાખી શકાય છે. આમ, 1) Hospitalk Nursing Home - હોસ્પિટલ, 2) ICU (ઘનિષ્ટ સારવાર વિભાગ) કે 3) ઘર વચ્ચે પસંદગી કરવાની હોય છે. છેલ્લા તબક્કામાં, સારવાર છતાં સારા થવાની શક્યતા ન હોય ત્યારે, ઘરે જ રહીને બચેલું જીવનના અંતિમ તબક્કામાં, સગાં સ્નેહી-મિત્રો સાથે રહે, પીડામુક્ત, માનસિક જાગૃતિ સાથે સામાજિક વાતાવરણ વચ્ચે રહી શકાય છે. ઘરે રાખવાના સાધનોમાં, પંપ (pain pump), નેબ્યુલાઈઝર (શ્વાસમાં લેવાની દવાયુક્ત સાધન), ઓક્સિજન અને દુખાવાનાશક દવાઓ (medicine box) છે. ઘરે ઈલેક્ટ્રિકલ બેડ રાખી ડૉક્ટર અને નર્સને જરૂરી સમયે બોલાવવાથી આવીને મદદરૂપ થાય (Doctor-on-call) એવી વ્યવસ્થા પણ કરી શકાય (Hospice pallaiative care).

ડોક્ટરની ફરજ દર્દી માટે ત્રણ રીતે વહેંચી શકાય:

વાલીપણું: ડોક્ટરને દર્દી માટે જે સારવાર યોગ્ય લાગી હોય તે દર્દી એ સ્વીકારવાની. વૃદ્ધ દર્દી નબળા હોય, ગરીબ હોય કે સ્વભાવે ડોકટરમાં વિશ્વાસ ધરાવતા હોય ત્યારે વાલીપણાનો સંબંધ ઝડપથી બંધાઈ જતો હોય છે.
માહિતી આપનાર: ટેકનિકલ એક્સપર્ટ તરીકે ડૉક્ટર બધું જ જણાવી દે છે. પછીથી દર્દીએ જાતે-પોતે સારવારનો નિર્ણય લેવાનો હોય છે. તમે ગ્રાહક છો, ડૉક્ટર સારવારને લગતી બધી શક્યતાઓ સમજાવી દે પછી વિગતો-વિકલ્પો જાણી સમજીને દર્દીએ પોતે નક્કી કરવાનું હોય છે.
માર્ગદર્શન: ડૉક્ટર અને દર્દી રોગ અને તેની સારવારની વિગતોની ચર્ચા કર્યા પછી ડૉક્ટર દર્દીને શું યોગ્ય રહેશે તે નક્કી કરવામાં મદદરૂપ થાય છે. આમ દર્દી અને નિષ્ણાત સહિયારો નિર્ણય લે છે.

ડૉક્ટરો સારવાર ન કરાવવાથી થતી સ્થિતિ વિષે દર્દીને ભયભીત કરી મુક્તા હોય છે, પણ જે ખાસ જરૂરી છે તે સારવાર આગળ વધારવાથી આવનાર ભયાનક સ્થિતિનું ચિત્ર સ્પષ્ટપણે જણાવતા નથી.

ઓપરેશન, રેડીએશન કે કિમોથરપી જેવી સારવાર કરવાથી કે નહીં કરવાથી થતી તકલીફો-થનાર સ્થિતિની વિગતો દર્દીને વિગતવાર સમજાવવાની ખાસ જરૂર હોય છે.

દર્દીને પોતાની સરવારને લગતી ઈચ્છાઓ (Break point discussion)

હ્રદય અટકી જાય તો, કૃતિમ રીતે ચલાવવું કે નહીં?
અંતિમ સમયે, વેન્ટિલેટર + ઈન્ટયુબેશન (Ventilator + Intubation) કરાવવું કે નહીં?
ખાઈ ન શકો એવી સ્થિતિમાં નળી દ્વારા (Gastric tube) પોષણ લેશો કે નહીં?
જીવતા રહેવા માટે ક્યાં સુધી સારવાર લંબાવવી અને ક્યારે અટકવું તે અંગેના પોતાના નિર્ણયો શું છે?

દરેક વૃદ્ધે આ બાબતે પોતાના નિર્ણયો નજીકના સ્નેહીઓને લેખિત અથવા મૌખિક વિગતવાર જણાવવા જોઈએ – જેથી તેને યોગ્ય ન્યાય આપી શકાય.

Death with dignity (Assisted suicide): ખાવાપીવાનું બંધ કરીને, કૃત્રિમ શ્વાસ ન લઈને અને નળીથી ખાવાનું ન લઈને માનપૂર્વકનું અકુદરતી મૃત્યુ લાવી શકાય છે.

સાધારણ રીતે, દરેક વ્યક્તિ મૃત્યુ ઘરમાં (at home), શાંતિથી અને સ્વજનો/મિત્રોના સમૂહ વચ્ચે ઈચ્છતો હોય છે. અંત સમયે, લાગતા-વળગતાઓને Good bye, I love you, I am sorry, Thank you, ફરી મળીશું, હું તમને પ્રેમ કરું છું, મને માફ કરશો કે ધન્યવાદ જેવા વચનો કહેવા માંગતો હોય છે.

અંત સમયે, વ્યક્તિ દયામણા થયા વિના નિર્ભયતાથી, શાંતિપૂર્વક, ઈશ્વરની પ્રાર્થના કરતાં કરતાં, શ્રદ્ધાપૂર્વક વિદાય થવા માંગતો હોય ત્યારે વ્યક્તિને (હોસ્પિટલને બદલે) ઘરે શા માટે ન રાખી શકાય?

વિલુપ્ત થવાની ભૂમિકા (dying role) સમયે, મરણાસન્ન લોકો ગરિમાભેર, આનંદથી, પોતાનો અંત સંપૂર્ણ સંતોષપૂર્વક લાવે તે બાબતે આપણે મદદરૂપ થઈશું કે પછી ત્રાસદાયક વેન્ટિલેટર માં ગોંધી – કરૂણ મોતને હવાલે જ કરીશું?

At the age of 71, I am looking back and see my thoughts recorded in the article Life at 60 years back and find out whether all I said then continues to be true even today. I am happy to say my conclusions proved to be true. In one of them, I wrote 'I can proudly tell myself I can rely on my offspring for whatever I need - a great satisfaction any parent can have.' In the other sentence, I wrote 'my pillars of living are my wife Dr Bhavna, daughter Vaishali and son Rahul.' Yes, the same truth prevails. I concluded the article stating 'I am happy. I have no regrets. I am ready to face whatever situation arises and do what I think right at that moment.' Well, certainly 'all is well!'

I said at 60 and continue to believe the same at 70+ that, 'I am sure I have no expectation whatsoever before, during and after my death.' Once this mental attitude is reached, I think all the spirituality one needs is at the maximum. One needs not be a 'Sanyaasi' and go to the forest in the last phase of life 'Sanyashashram' to be said after 75. Live happily enjoying the leisure and pleasures of the social life. You might be wondering about the title 'Pains and Pleasures' and wondering about the study around. Let us start.

Dementia

At old age, loss of memory is a great threat to remain normal in relations. You forget names, events and many things around and you find it difficult to recollect. To stop total loss of memory, Alzheimer's disease, interest in the surrounding with love for all-around will make you remember the names. You do not forget the names of your family members, just the same way interest and love for people around will make you remember their minute details including name. Loss of hearing, vision and other illnesses are bound to come, but the loss of memory can be prevented. Aloofness and withdrawal from social life are dangerous and can make your life difficult to live. Maybe others are not interested in you as an old person – but you can continue being interested in them.

Anxiety, Fear and Worries

With seniority and retirement, you have a great amount of free time available not only during the day but also during the night, because sleep hours are also reduced. Now anxiety, fear and worry about yourself, your close-ones and trivial matters overpower the mind. You keep worrying about everything. Sometimes the fear of being beaten or killed by unknown people wakes you up from sleep! A mind without creative activity and loneliness initiates such a thought process. Keeping one busy with reading, writing, watching TV and movies, listening to music and being in conversations with friends and family members seem to stop, or at least reduce such mental stress.

Depression

Disrespecting and ignoring one’s existence by others around lead to feelings of uselessness, in turn leading to sadness and depression. Biphasic variation of mood from being excited to the highest to feeling sad all of a sudden for no reason whatsoever is a natural phenomenon more prevalent in ageing persons. Even with all the positivity and everything at the back of my mind, depression with low mood and sadness appears off and on. The only way out formula is awareness and dealing mood variation by some activity, being accompanied by friends and family and having a dialogue. Awareness and good company can make mood elevation easy and fast. Let us try.

Dissatisfaction About Savings Elevation

Whatever big amount one has earned and saved, they feel to have earned less money during lifetime. Seeing the much bigger amount earned by the present generation, higher cost of day to day life and insecurity of needful money makes one feel unhappy, comparing and sorry. Avoid this. Live your life according to the money you have or, let us say, simple life does not cost much. Even illness can be managed properly at government hospitals free of charge.

Well, do not get carried away hearing all about pains – there are a lot many pleasures to talk of about ageing.

Freedom from Earning

Retirement of compulsion in service and voluntary retirement from private business make one free from hassles and stress of job, duty or business. You have no responsibility to work and earn. This makes you a free bird flying all around and enjoying life.

Freedom of Timetable

You do not have to follow a strict regime of timetable. You can enjoy long sleeping hours, eating at the desired time and wandering in your mood. Well, this is the great luxury of no timetable life. Discipline in exercise and diet can not be better observed, but even both of them are optional. Good health is necessary for a smooth and happy life, but exercise and diet control do not guarantee perfect health at least with ageing.

Free Time Round the Clock

This can be understood better by Mumbaites who have to wander in crowded traffic and work for 10-12-14 hours a day. They leave home in the early morning and reach home at late night. Ageing persons have the luxury of free time for 24 hours a day! This makes them develop a hobby of reading, writing, playing games, travelling abroad and inland and learning whatever they desire. Making oneself busy enjoying all that one has missed during young age is better started soon before it becomes difficult or impossible to do.

Membership at laughing club, senior citizens club, ladies club, Lions, Rotary, Giants - like social service clubs, caste organisation and such meeting places are better tried and if the tuning with activities there and pleasure is gained better continued. If your nature does not permit such membership, better avoid any associations with them. Short and long travels, daily evening meetings, frequent visits to drama, movies and cultural programmes are worth trying.

Conclusion

There can not be any universal formula that guides everyone equally. One has to find out their own way of living with ease and pleasure and follow this. In Japan, they use the word 'Ikigai' to explain the purpose of life. One should find out their own reasoning to search own passion and talents for a long and happy life.

They say - stay active, be slow, surround yourself well. Let me say - good friends, smile, reconnect with nature and give thanks.

I shall live a happy life. I will manage to get rid of anything that distracts the goal of happiness. I will keep such persons and activities away.
I will keep busy living a social life full of reading, writing, talking and being with like-minded people around.

Do tell me what you think!

This is the story of senior citizens, say, old-aged people, above the age of 60 and their habit of minimum spending or not spending at all. They want to save a big amount of money till the last day of their lives and make a big heap of money to be left behind. Before I discuss the details, let me give you certain real-life examples without their names. Yes, all of these are true stories of senior citizens.

When stress and anxiety level go high, one feels low and asks oneself - Why do I live? Or, why do I not leave? Answer to this question is not easy. A clear-cut and simple explanation is needed. “Ikigai” - a Japanese word - gives us the answer, explaining the reason for living. Let's find out more.

આત્મકથા લખવી મતલબ આપણને આપણા જન્મથી અત્યાર સુધીની દરેક હકીકતો તથા પ્રસંગો, અનુભવોની ખબર હોવી જોઈએ. મારી (સંક્ષિપ્ત) આત્મકથા જરાક જુદી લખાશે એવું મને જણાય છે.

શરૂઆત મારા જન્મથી કરીશ. મારો જન્મ ૨૧/૧૧/૧૯૫૦ દિને વલસાડ કસ્તુરબા હોસ્પિટલમાં થયો. મારી માતા ૨૪ વર્ષના હતા. મારા મોટાભાઈ મારાથી ૬ વર્ષ મોટા અને મારી મોટીબેન ત્યારે ૩ વર્ષના. મને ધરાઈને રમાડે અને જોઈને ખુશ થવાના સમયે જ મારા પિતાનું અવસાન થયું. હાર્ટ અટૈક થી. મારી માતા સ્ટ્રોંગ - હિંમતવાળા - સમજી ગયા હતા કે કઈક ગડબડ છે. કારણ હોસ્પીટલમાં લિમિટેડ સગાઓની આવનજાવન અને દીકરીના પપ્પા કેમ આવ્યા નથી એનો અણસાર આવી ગયો હતો. સમાચાર સાંભળી દુ:ખી થયા. રડાય એટલું રડી લીધું. પછી મારા પિતાના વાક્યને સાર્થક કરવા કમર કસી.

મારુ મોસાળ વલસાડમાં નાની મહેતવાડ ફળિયામાં. મારા આજાબાપા ડોક્ટર. મારા દાદાનું ઘર સુરત - કાળામાતાની શેરી. મારા દાદી, મારા નાનાકાકા તથા કાકી બધા જ ઘણા સારા અને પ્રેમાળ, છતાં અમે ત્રણેય બાળકો મોસાળમાં મોટા થયા. કારણ જણાવું - મારા મામા મારી માતાથી ૧૦ વર્ષ નાના. તેઓ મેટ્રીક પાસ થયા બાદ ડોક્ટરી કરવા ઇચ્છતા હતા. એમણે જાતે જ નિર્ણય લીધો કે મારી બેનને (માતાનું નામ ડો. ઈન્દુમતી) મને જે કોઈ મેડિકલ લાઈનમાં એડમીશન મળશે તેમાં જ હું મારી બેનની સાથે જ ભણીશ અને મારી સાથે જ ડોક્ટર બનાવીશ. મારા આજાબાપાને સમજાવી મારા આજીબાએ દાદીને મળવા મોકલ્યા. એમને સમજાવી લીધા અને વિનંતી કરીને અમને ત્રણેય બાળકોને મોસાળમાં ઉછેરવાની તૈયારી બતાવી. વલસાડ લઈ આવ્યા. હું ત્યારે ૬ માસની, મારા ભાઈ બહેન સમજણા એટલે મારા કાકા મારી માતાને ભાભી કહેતા, એટલે તેઓ પણ ભાભી કહેતા. મારી વાત કરું તો હું ૬ માસની હતી ત્યારથી જ મોસાળમાં રહેતી એટલે મામા-મામી-અડોશપડોશ ઈન્દુબેન કહેતા એટલે હું સમજણી થઈ ત્યારે મારી માતાને હું પણ ઈન્દુબેન કહેતી.

મારી બાળપણની ઘણી બધી વાત લખવા માંગુ છું. પરંતુ એવું કઈ બાળપણ મને યાદ જ નથી. પાંચ વર્ષની થઈ ત્યાં સુધીનું કાઈ ખબર નથી. ઘરની નજીક જ બાલમંદિર એટલે મૂકવા લેવા માટે અમારો નોકર વલભો (વલ્લભ) આવતો. મને બરાબર યાદ છે બાલમંદિરમાંથી બાળકોને નજીકની સ્કૂલમાં ૧૫મી ઓગષ્ટના પ્રોગ્રામમાં ગીત ગાવા લઈ જવાના હતા. મારા આજાબાપા પ્રમુખપદે આવવાના હતા એટલે બાપાએ મને સમજાવેલું કે તું સરસ ગાઈને એકશન કરશે તો ઘરે પણ બીજું ઈનામ આપીશ. અરે જવા દો, બાપાના સમજાવ્યાં છતાં ગીતની પહેલી જ પંક્તિની એક્શન કરીને બાપાને બૂમ પાડી સ્ટેજ ઉપર વળગી પડી. મને યાદ છે મારી આજીબાને બાપાએ વાત કરી ત્યારે બા મને વળગીને ખૂબ રડેલા.

ત્યાર પછી તો ૬ વર્ષની થઈ એટલે મને બાજુની જ પ્રાથમિક શાળામાં ભણવા દાખલ કરી. બાજુવાળા માસી એ જ સ્કૂલમાં હતા એટલે શાળામાં મને ગમતું. ઘર જેવુ લાગતું. આજીબા મારી ખૂબ જ કાળજી રાખતા. કારણકે નાનપણમાં જન્મ સમયે મારી તબિયત ખૂબ જ નબળી રહેતી તેથી મારી બાએ મારા દૂધ માટે ગાય રાખી હતી, જાતે જ દોહતા.

સમય જતાં માતા-પિતા વગર હું મોસાળમાં રહી તો બાળમાનસમાં એવું જ અંકિત થયેલું કે મારા સગા જ મારા-બા-બાપા-મામા-મામી. સમજણી થઈ ત્યાં સુધી ઈન્દુબેન મારા માતા એવી સમજ જ નહીં.

૮ વર્ષની થઈ ત્યારે મામાના લગ્ન થયા. મારા ભાઈના જનોઈ ત્યારે જ થયા. ત્યારે અમારા ત્રણનો ફોટો સોફામાં બેસીને પળાવેલો. એ ફોટો મારી પાસે હમણાં યાદગીરી રૂપે છે. આ સાથે અગત્યની વાત જણાવું, મારા મામા જયારે મામીને જોવા મુંબઈ ગયેલા ત્યારે વાતચીત દરમ્યાન મામીને જણાવેલું મારા ત્રણ બાળકો છે. તેમને સંભાળવાની તૈયારી હોય તો લગ્ન માટે સમજીને “હા” જવાબ આપશો. મારા મામી મુંબઈના પ્રખ્યાત ગુજરાતી ફિલ્મના પ્રોડ્યુસર ધીરુભાઈ દેસાઈના પુત્રી. ઘરના સભ્યોને આશા ના હતી કે મામા આવી વાત કરીને આવ્યા છે તો ફિલ્મવાળાની દીકરી રાજી થશે નહીં. પરંતુ મારા સારા નસીબ ને મારા બા-બાપાના સારા નસીબ કે મને ઘણાંજ પ્રેમાળ અને સમજુ મામી મળ્યા. લગ્નની વાત જણાવું તો ત્યારે પહેરામણીનો રિવાજ માટે મામાના સાસરેવાળા વલસાડ આવ્યા હતા. રામજી ટેકરાના ઘરમાં પહેરામણીનો પ્રોગ્રામ રાખેલો. મારા નાનામાસી (વલસાડના જાણીતા ડો. હીરક દેસાઈના મમ્મી) અને હું બે ગયેલા. અરે હું તો ૮ વર્ષની, પણ જલસો થઈ ગયેલો. બે જ જણા જમતા હોય પાટલા પર બેસીને અને સામે પાટલા ઉપર મોટી થાળી અને માથા ઉપર ૧૦ જણા હાજર, ઉપરા ચાપરી સવાલ! મારું પિયરનું નામ દેવયાની. બધા દેવયાનીબેન-દેવયાનીબેન કરે અને આપણે ખુશખુશાલ!

બા, બાપા, મામા, મામી મારી બધી જ માંગ પૂરી કરતાં. બાપાની પારડીમાં મોટી વાડી - 'દુર્લભજી ની વાડી' કહેવાતી. કેરી, ચીકુ, જાંબુ, દેશી-વિલાયતી આંબલી થતી. હું વાડીએ જવા તૈયાર થતી પરંતુ હંમેશા ના કહેતા કારણે બાપાએ મને સાચવવાની. કારણ રાત્રે વાડીમાં જ રહેતા.

શનિવારે બાપા ચુપચાપ વાડી નીકળી જતાં. પરંતુ કોઈવાર હું બાપાના સેન્ડલ સંતાળી દેતી એટલે મને ફરજિયાત લઈ જવી પડતી. જોકે હું એમને બિલકુલ હેરાન નહોતી કરતી.

સમય જતાં મામાના ઘરે દીકરીનો જન્મ થયો. ૧૯૬૦ માં. ત્યારે પણ મે બાપા સાથે મુંબઈ જવાની જીદ કરી તો બાએ મને કહ્યું કે નાની બહેન માટે કઈંક રમકડું લઈ જવું પડે તો મે મારી અક્કલ પ્રમાણે શો કેસમાં નાની ડિઝાઈન વાળી રંગીન ૨કુલડી હતી તે બાને બતાવીને બાપા સાથે ગઈ જ. મામી ખૂબ ખુશ થયેલા.

ત્યાર બાદ મોટા થતાં ધો. ૮ માં જમનાબાઈ હાઈસ્કૂલ માં ભણવાનું શરૂ કર્યું. બાપા-મામા ડોક્ટર એટલે મને સ્કૂલમાં સારું માન મળતું. બધા જ શિક્ષકો બાપા-મામાને ઓળખાતા.

ઇન્દુબેને ડોક્ટર થયા બાદ મુંબઈ-થાણામાં પણ નોકરી કરી. મારા મમ્મીએ ખૂબ જ મહેનત કરીને બધી પરીક્ષા First Trial માં પાસ કરી. વિચિત્ર સાહેબો સાથે internship કરવી પડી. શરીર કાયમ જ એકવડિયું રહ્યું. જિંદગીમાં એમનું વજન ૩૨ કિલો ઉપર ગયું જ નહીં. થાણા પછી સરકારી નોકરી ઈડર તથા ડભોઈમાં કરી. સાહેબ તરીકેની નામના મેળવી. મારા બાપા-મામાને યોગ્ય ન લાગવાથી સરકારી નોકરી છોડાવી દીધી અને વાપીમાં Lady Doctor તરીકેની પ્રેક્ટીસ ચાલુ કરી.

મે ૧૯૬૭ માં મેટ્રિક પરીક્ષા પાસ કરી. First Class ૬૮% બાપાએ પેંડા વહેંચ્યા. First Class આવી એટલે, બાકી Center Firstના તો ૭૨% હતા. મારા પિતાએ ઇન્દુબેનને આ મારી દીકરીને ડોક્ટર બનાવીશું એવું કહેલું એટલે મામાએ નિર્ણય કરેલો કે બહાર દૂર મૂકવી પડે તો પણ દેવયાનીને ડોક્ટર બનાવવી જ. કારણ ઇન્દુબેનને ૧૮ વર્ષની ઉંમરે મેડિકલમાં ભણવા જવા માટે સામાન બાંધેલો અને સારું માંગુ આવેલું - સરભોણનો ઊંચા ગામનો દીકરો. એટલે સામાન છોડી દીધો, લગ્ન થઈ ગયા. પરંતુ મારા પિતાએ કહેલું કે તારા (ઇન્દુબેન) નસીબમાં ડોક્ટર થવાનું છે. એટલે મારા જન્મ વખતે ઇન્દુબેનને કહેલું કે અમારી દીકરીને ડોક્ટરી ભણાવજે.

હું મેટ્રિક પછી બરોડા Pre-Science ભણવા ગઈ. મહેનત ઘણી જ કરવી પડી કારણ કે પહેલીવાર ઘરથી દૂર અને ગુજરાતી મીડિયમમાંથી સીધા અંગ્રેજી મિડિયમમાં ભણવાનું. ૫૫% થી પાસ થઈ એટલે મેડિકલનો ચાન્સ જ નહીં. તે વખતે ઇન્દુબેન વાપીમાં પ્રેક્ટીસ કરતાં અને દર ગુરુવારે સવારે ૯ થી ૧૨ દમણ દવાખાનું ચલાવતા. એટલે એમને સમાચાર મળ્યા હતા કે ગયા વર્ષથી દમણમાં કોલેજ શરૂ થઈ છે અને દીવ-દમણ-ગોવાની કોલેજમાંથી પાસ થનાર વિદ્યાર્થીને ગોવા મેડિકલ કોલેજમાં એડમિશન મળી શકે છે. Inter-Science દમણમાં કર્યું. વાપી ઇન્દુબેન સાથે રહી. સવારે મારા માટે ચા-નાસ્તો કરે, ડબ્બો કરે અને પછી હું ૮:૨૦ ની બસમાં જવા માટે નિકળું. થોડી રસોઈ બનાવી દવાખાને જતાં. બપોરે દાળ-ભાત શાક ઢાંકી જતાં. હું આવીને જમીને અભ્યાસ કરતી. રાત્રે જ્યારે ઇન્દુબેન દવાખાનું બંધ કરીને આવતા ત્યાર પછી જ ભાખરી-શાક બનાવતા અને અમે સાથે જમતા. દેસાઈવાડમાં ભાડેથી રહેતા તે ઘરના માલિક પણ સારા હતા. મારી કાળજી રાખતા. ઇન્દુબેનને ધરપત આપતા કે અમે છીએ ફિકર કરશો નહીં. મહેનત તો કરી પણ ૬૨% માર્કસ જ આવ્યા. જો કે ક્લાસમાં બીજા નંબરે હતી. મામાએ બધી જ કોલેજ માં ફોર્મ ભરાવેલા. ત્યારે મારા Result બાદ મારા કાકાના મોટા દિકરા વલસાડ આવેલા અને મને ફોર્મ ભરવામાં ખૂબ જ મદદ કરેલી. રાહ જોઈ-જોઈને થાક્યા ત્યારે જુલાઈમાં એડમિશનનો તાર આવેલો. મારા મામી તે સમયે pregnant – ૩૨ weeks. મામી બધી જ ગાડીઓ ચલાવતા. એમની સુજબુજ અને ત્વરિત નિર્ણયથી તે જ દિવસે હું મારા મામાના મિત્ર મુંબઈ રહેતા હતા તેની સાથે પ્લેનમાં ગોવા પહોંચી ગઈ. બે દિવસ પછી મામાના friend મને ગોવા મૂકીને પરત મુંબઈ ગયા. રડવું આવતું ખૂબ જ. ઘરની યાદ આવતી. ભાષાની તકલીફ - ખાવાની તકલીફ - હોસ્ટેલમાં રહેવાનુ. જાતે પોતાનું કામ કરવાનું, આકરું લાગતું એટલે ઘર ખૂબ જ યાદ આવતું. ઘરનો કોંટેક્ટ કરવો હોય તો call book કરાવી exchange માં માંગવો પડતો. રવિવારે 2-3 કલાક ફોન પાસે બેસી રહીએ ત્યારે વાત થાય. પહેલીવાર 6 મહિના પછી ઘરે જવા મળ્યું. વધારે સમય વલસાડ અને 2-3 દિવસ પછી વાપી રહેતી. મેડિકલના કોલેજકાળ દરમ્યાન friends બન્યા તે ડો. ભુપેન્દ્ર પાંચાલ (બીલીમોરા), ડો. નયન ચોક્સી (અમેરિકા), ડો. જ્યોતિ શુક્લ (ગોંડલ) અને ડો. રમેશ (સંજાણ- ડો. સૂર્યકાંત બીલીમોરાના વેવાઈના-વેવાઈ).

Final M.B.B.S. દરમ્યાન લગ્નનું નક્કી થયું. રિવાજ મુજબ જોવાનું ગોઠવાયું. વાપીમાં અમારા ઘરે આ સમય દરમ્યાન મારી માતા ઇન્દુબેન ખૂબ જ મહેનત અને સારી પ્રેકટિસથી બંગલો બનાવી શક્યા. જોવાના પ્રોગ્રામ બાદ જવાબ આવ્યો નહીં એટલે અમે સમજ્યા ગોવામાં ભણી છે એટલે વિચાર કરતાં હશે. પરંતુ ડો.ભરતે અમારી મુલાકાત પછી પણ 2-3 છોકરીને chance આપ્યો હતો. હું નસીબદાર, અમારા લગ્ન થયા. મારી internship ચાલુ રહી અને ડો.ભરત ૧૯૭૬માં અમદાવાદ ખાતે D.O.M.S થયા.

૧૯૭૭ ની ૧૯ મેના દિવસે મારી દીકરી વૈશાલીનો જન્મ થયો અમદાવાદમાં. ડો ભરતનો અભ્યાસ ચાલુ હતો એટલે નવસારીમાં મારા સાસુ-સસરા સાથે રહીને ડો. રમાબેનની હોસ્પીટલમાં નોકરી કરી. કારણ મારી દીકરી એના દાદા-દાદી સાથે સારી રીતે રહી શકતી હતી. દીકરી મારે ઘરે લક્ષ્મી થઈને આવી. અમારી સારી પ્રગતિ થતી ગઈ. M.S. થયા બાદ ડો. ભરતે Rotary Eye Hospitalમાં job સ્વીકારી અને મેં પ્રાઈવેટ પ્રેક્ટીસ ચાલુ કરી.

વખત જતાં આંખની પ્રાઈવેટ પ્રેક્ટીસ શરૂ કરવાનો વિચાર આવતા બીલીમોરામાં ડો. ભરતે consulting ચાલુ કર્યું અને મારી અબ્રામા પ્રેક્ટીસ ચાલી.

૧૯૭૯ માં આંખની હોસ્પિટલ ચાલુ કરવાના ઈરાદાથી હું અને મારી દીકરી પણ બીલીમોરા રહેવા આવ્યા. બીલી પાઠશાળામાં રહ્યા અને હોસ્પિટલ પણ પાઠશાળામાં ચાલુ કરી. ખૂબ મહેનત કરી. આ સમય દરમ્યાન મારી friend ભાવિકાએ મને ઘણી મદદ કરી. સમય જતાં બીલી અનાવિલ મહોલ્લામાં રહેવા લાગ્યા.

વૈશાલી બાલમંદિર જવા લાગી ને એના નાના ભાઈ રાહુલનો જન્મ થયો ૧૯૮૧, ૧૬ મે. Complete family. દરમ્યાન ૪-૬ મહિના મેંગુષી માં half-day નોકરી કરી. Wood Polymer Clinicમાં થોડો સમય નોકરી કરી. બાળકો સ્કૂલમાં અભ્યાસ કરતાં હતા. સમય જતાં ગૌહરબાગ વિસ્તારમાં હોસ્પિટલ માટે સારી જગ્યા મળતા આંખની હોસ્પિટલ ગૌહરબાગમાં ચાલુ થઈ અને હું પણ મદદનીશ તરીકે ડો. ભરતની સાથે કામ કરવા લાગી. બાળકોના અભ્યાસમાં મદદ કરતી. ખાવા-પીવાની કાળજી રાખતી સાથે સાથે ESISની તથા LIC ની Medical Officer બની. બાળકો થોડા મોટા થયા એટલે થોડો સમય ગૌહરબાગમાં પ્રાઈવેટ પ્રેક્ટીસ કરી.

બાળકો મોટા થતાં ગયા. સમય જતાં વાર લાગતો નથી. દીકરી ૮૦% થી SSC pass થઈ અને સુરત Girls Polytechnicમાંથી આર્કિટેક્ટ થઈ. બાદમાં મુંબઈમાં Interior Designerનો અભ્યાસ કર્યો. દીકરો HSC pass કરી લાતુર થી BE (Electronics) અને પૂનાથી ME થયો.

દીકરીના લગ્ન કર્યા - હાસકારો થયો. મે અબ્રામા PHCમાં સરકારી નોકરી લીધી. દીકરાનો અભ્યાસ ચાલુ હતો. થોડો સમય અમારો ખરાબ ગયો. પણ અમે બિલકુલ હિંમત હાર્યા નહીં. દીકરાના લગ્ન કર્યા. એના જીવનમાં પણ થોડી તકલીફ આવી. દુ:ખનું ઓસડ દહાડા. સાચી કહેવત. આનંદના દિવસો આવ્યા. દિકરી બરાબર મુંબઈમાં સ્થાયી થઈ અને દિકરા-વહુ પુનામાં સ્થાયી થયા. વહુ M.Pharm થયા બાદ PhD કરીને D. Y. Patil College માં job કરે છે. સાથે એની research પણ ચાલુ છે. દરમ્યાનમા ઘણા publications કર્યા છે અને awards પણ મેળવ્યા છે.

૧૪ વર્ષની સરકારી નોકરી કર્યા બાદ નિવૃત થઈને private practice ચાલુ કરી છે. સમય સારો જાય છે. સેવા કર્યાનો આનંદ છે. બાળકો સુખી છે. પોતપોતાના કામમાં વ્યસ્ત છે ખુશ છે. આનંદથી જિંદગી જીવીએ છીએ. ડો.ભરત practice થી retired થઈ પોતાની ઈચ્છા અનુસાર જીવન જીવે છે.

લાયન્સ કલ્બ, સિનિયર સિટીઝન્સ ક્લબ, તથા IMA માં કાર્યરત રહીએ છીએ એટલે લોકોના સંપર્કમાં રહેવાથી આનંદ મળે છે. અમારી બંનેની તબિયત સારી રહે છે એટલે અવાર-નવાર નાના- મોટા પ્રવાસો પણ કરીએ છીએ. લોકોને ઉપયોગી થવા પ્રયત્ન કરીએ છીએ.

મારુ કહેવું એટલું જ છે કે જો તમારી તબિયત સારી હોય, તો આપણે જેટલું જીવ્યા તેને ઇશ્વરી આશીર્વાદ સમજી બીજાને સહાય કરવી, મદદ કરવી કે બીજાને માટે જીવી જાણીએ એવું વિચારવું. આપણાં માટે, આપણાં કુટુંબ માટે, આપણાં સગાવાહલા માટે ખૂબ સારું જીવ્યા. હવે આપણે શક્ય હોય તો બીજાને માટે સારું જીવવાનું શરૂ કરીએ તો ખૂબ આનંદ થશે.

નમસ્કાર!

ડો. ભાવના "દેવયાની" દેસાઈ

વીરા ક્લિનિક, વંકાલ, બીલીમોરા

નોંધ : સીનીયર સીટીઝન ક્લબ, બીલીમોરા આયોજીત નિબંધ સ્પર્ધામાં દ્વિતિય ઈનામ વિજેતા ક્રૃતિ

Last year I wrote an article describing my year-round activities. It covered gross points of major activities and events in the year 2018. Then I thought why not write something about my day-to-day activities once in a while and the result is this article!

I am a practising ophthalmologist for 40+ years. Activities other than eye disease treatment is at the cost of professional practice. But I do not mind losing practice nowadays because that is my concept of stepwise, gradual retirement.

માંદગીમાં સારવાર અને મરણ વખતની ક્રિયાઓને લાગતું વસિયતનામું

મારી સાંઠ વર્ષની ઉંમરે મે મારી આત્મકથા લખેલી તેમાં મારી માંદગીની સારવાર અને મૃત્યુ પછીની વિધિઓ મારા પત્ની અને બાળકો જેમ કરશે તે મને મંજુર રહેશે-એવું વિધાન મે કર્યું હતું. હા, તે વાત હું હજીપણ એમની એમ જ સ્વીકારું જ છું પરંતુ, હવે દસ વર્ષ પછીના મારા વિચારોનો ખ્યાલ આવે એટલા પૂરતું આ પત્ર લખું છું.

મારી શારીરિક તકલીફોનો ઈલાજ કઈ રીતે કરાવવું તે બાબતે કમસેકમ મારા પોતાને લગતા કેટલાક ખ્યાલો મે નક્કી કર્યા છે, તેનું વિગતવાર વર્ણન હું કરીશ.

જો બેભાન ન હોઉ અથવા કહો કે માનસિક રીતે નિર્ણયશક્તિ ગુમાવી ન ચુક્યો હોઉ તો, મારી ઉંમરને લગતી કોઈપણ માંદગીની કેવી-કેટલી અને ક્યાં સારવાર કરાવવી તેનો નિર્ણય હું લઈશ. પણ હું બોલીને કે બીજીરીતે કહી ન શકું એમ બને તો માર્ગદર્શક બને એ રીતે સારવારની વાતો કહીશ.

બેભાન અવસ્થા

સાધારણ રીતે થતી નિદાન પ્રક્રિયાઓ દ્વારા રોગ સારવાર યોગ્ય છે કે કેમ તે જાણ્યા પછી-જો સારવારથી સારા થવાની ઓછી શક્યતાઓ હોય તો સારવાર નહીં લેવી ઘરે ફક્ત સ્નાન-ઝાડા-પેશાબ-ચોખ્ખાઈ વિગેરે કાળજી લેવી અથવા લેવડાવવી. દમણીયા હોસ્પિટલ, ગણદેવી ના અંતાશ્રમ વિભાગમાં દાખલ કરી અથવા એવી કોઈ જગ્યાએ રાખી અથવા ઘરે માણસ રાખી કાળજી લેવી, આ વાતને કોઈ રીતે નાનમ વાળી કે અયોગ્ય માનવી નહીં. ખાલી બતાવવા માટે કે ખાલી સામાજિક મોભ્ભા માટે કઈ જ ન કરવું. હ્રદય રોગ-મગજના રોગ-કે કેન્સરની પ્રાથમિક અવસ્થા હોય તો પ્રાથમિક સારવાર કરાવવું પણ હ્રદયના-મગજના-કે કેન્સર ના ઓપરેશનો કે એવી કોઈપણ સારવારમાં પડવું નહીં. આ આ સિવાયની કોઈપણ માંદગીમાં સારા થવાનું કોકટર અશક્ય જણાવે તો, સીધા ઘરે પરત લાવી સાધારણ સાર-સંભાર કરવું.

I.C.U.

કોઈ સંજોગમાં તાત્કાલિક સારવાર તરીકે ICU માં દાખલ કરવાનું બને તો, ત્રણ કે વધુમાં વધુ ચાર દિવસ દવા-ઈંજેકશન-ઓક્સિજન વિગેરેથી સુધારો ન થતો હોય તો આ પત્ર દ્વારા મારી એટલે કે તે સમયના દર્દી ની ઈચ્છા ન હોવાનું જણાવી રજા લઈ ઘરે પરત લાવી દૈનિક જરૂરી કાળજી કરાવવી.

Euthanasia

પીડારહિત મૃત્યુ હજી આપણાં સમાજમાં અને કદાચ કાનુની રીતે આ સ્વીકાર્ય નથી એટલે મૃત્યુ દવા-ઈંજેકશનથી લાવવાની અપેક્ષા રાખતો નથી. પરંતુ સારવાર બંધ કરાવીને - કરીને પોતાના ઘરે ઘરગથ્થું કાળજી લઈ મૃત્યુની રાહ જોઈ શકાય વધુ ઉંમર + માંદગી અને સારવાર વિના મૃત્યુ જ્યારે આવે ત્યાં સુધી દૈહિક સાધારણ કાળજી રાખવી.

Organ Donation (અંગદાન)

આપણે ત્યાં જીવન દરમાયન એક ગુર્દો (Kidney) અને યકૃત (Liver) નો ભાગ દાન કરી શકાય છે તે બાબતે વિચારવું - આયોજન કરવું. બેભાન અવસ્થામાં (Coma) જ્યારે મગજનું મૃત્યુ એવું નિદાન (Brain Death) થાય ત્યારે તાત્કાલિક શરીરના લઈ શકાય એટલાં બધાં અંગો Kidney, Liver, Heart, Skin, Eyes, વિગેરે બધુજ આપવાની કોશિષ કરવી જોઈએ.

Body Donation (દેહદાન)

મરણની આવવાની સ્થિતિમાં આ બાબતે કાર્યવાહી શરૂ કરવું જેથી મરણ પછી તરત જ ચક્ષુદાન (Eye Donation) કર્યા પછી દેહદાન થઈ શકે. અકસ્માત કે શરીરના બીજા કારણોસર દેહદાન ન થઈ શકે તોજ અગ્નિસંસ્કાર કરવું.

મરણ સમયે કે મરણ પછીની કોઈ વિધિની અપેક્ષા નથી.

આમ આ બાબતે કોઈ જાહેરાતો સમાચારપત્રમાં આપવાની જરૂર નથી બારમું-તેરમું-વર્ષી કરવું નહીં બેસણું-ઉઠમણું-શોકસભા જેવા કાર્યક્રમો બિલકુલ ન કરવા, લગ્ન-જન્મદિન કે કોઈપણ પ્રસંગો ને જેમના તેમ કાર્યક્રમ મુજબ જ કરવા.

હા, મરણ એક અંતિમ પડાવ છે - તેને સ્વીકારી-આવકારી પોતાનું જીવન પહેલાની જેમ જીવવાનું શરૂ કરી દેવું.

મરણને લગતા કોઈ દાન કરવા નહિ. હા, પોતાને ગમતી સમાજસેવા કે આર્થિક મદદ યોગ્ય લાગે તે રીતે યોગ્ય લાગે તેને કાયમ જ કરવી.

આમ, સિત્તેર વર્ષે – 41 વર્ષની આંખની ડોક્ટર તરીકેની જિંદગી – 43 વર્ષનું લગ્નજીવન, સિત્તેર વર્ષનું આરોગ્યમય જીવન અને બે જવાબદાર લાગણીશીલ બાળકોના પિતા હોવામાં મને જીવનની સંપૂર્ણ સફળતા ધન્યતા અને સુખ અનુભવાય છે ત્યારે વિદાય એ આનંદપૂર્ણ જ હોય શકે.

ડો. ભરત એમ. દેસાઈ

બીલીમોરા

તા. ૨૩-૦૭-૨૦૧૯

સંપર્ક

સારવાર: ડો. વિજય દેસાઈ 99280 20522, ડો. હિતેન્દ્ર પટેલ 98251 28876
દેહદાન: ડો. પ્રફુલ્લ સીરોયા 98250 34591
અંગદાન: ડો. નીલેશ માંડલેવાલા 98256 09922
ચક્ષુદાન: રોટરી, નવસારી. 02637-258920, 02637-258931

Over time, I have learnt and practised being accountable and better-organised in day to day life. That makes me disciplined and presentable with honour – any time and every time. I maintain day to day diary for the last seven years recording all the events and emotions. Reading the contents of the 2018 year diary inspired me to write the statement of account presenting activities of 365 days of the year.

Daily Routine

I consider my day starting at night, 9.30 PM, when I go to bed. I get up around 2:00 to 3:00 AM. That’s when I do my reading and writing work until I fall asleep again. That gives me more than 2 to 3 hours of study every night.
I do clinical practice as an ophthalmologist between 9.30 AM to 1:00 PM in the morning and 4.30 to 7:00 PM in the evening. Yes, after lunch, between 1.30 to 4:00 PM there is a compulsory sleep, the classic after siesta, for about two hours.
Morning hours, between 7:00 to 9.30 AM are “no work” time, spent in getting ready, reading newspapers and having tea-breakfast. How much time should one give for newspapers, I often wonder.
I spend 7:00 to 9:30 PM in front of the television – watching entertainment serials and news.

Reading and Writing

My only hobby – I can boast of – is reading and writing. I keep on reading the books, make short notes and then present the book-review as an article on my blog. Learning to Say No, India Vs Pakistan – Why Are We Not Friends, Morarji Desai, History of Jammu and Kashmir, Lord Shiva, Parvati, Karthikey and Ganapati, are some of the well-received book reviews.
I do study and analysis by myself to publish research results - Status of Senior Citizens and Accidental Marriage of a Daughter are such presentations.
I have written tour diary following a visit to Kankaria Festival, Ahmedabad and visit to the Taj Mahal, Agra.
I was felicitated as an achiever at Centenary Celebration of my high school, D.C.O., Killa Pardi – the article following that event describes my high school life 50 years back.
I have written 215 articles so far and my son Rahul presented them with pictures at “blog.drbharatdesai.com.” More than 300,000 visitors all over the world have read them and a few of them sent responses. One of my readers, Nirali Desai from Ahmedabad, was inspired to prepare an illustrative work on Anavils, after reading my blog article on the subject. This year 15 such articles were published.
In addition to being a life patron at J. B. Petit Library, Bilimora and Sayaji Vaibhav Library, Navsari, I have my own treasure of books. When I decide to buy a book, my son Rahul orders it online and purchases the said book.
During 2018, I have read and re-read books on Mahabharat, Bhagavad-Gita and Ramayana. I have prepared a summary of them to be published for eager readers.

The Book I Like (ભારત વિ. પાકિસ્તાન: આપણે મિત્રો કેમ નથી?)

Guzder Library, Gandevi team comprising of Prin. Ashvinbhai Patel, President Thakorbhai Naik, Secretary Jayantibhai Mistry and Vice President Jyotiben Desai have been organizing lectures on the book-review every month on second Saturday at 4.30 PM for the last 52 months. I have joined them for more than two years by now. Dr Pravinbhai Gilitwala, Dr Naliniben Gilitwala, Piyushbhai Dharaiya and I have formed a four-person team. We attended six meetings last year. The orator speaks on one book for about an hour and later there is discussion. I enjoy these events. I write my feedback to them. This has given me friends like Jay Vashi, Dipak Desai, Chhayaben, Jasubhai Naik and Hetalben. The 50^th episode of this series was unique - Desai Musical Orchestra presented their book review with film songs.

Jalnagarians

The residential society we stay at is 30+ years old and nearly 70 families have been staying from the beginning. We meet nine nights during Navratri and Dussehra is celebrated with dinner of the 150-170 residents, more than 70 participate regularly. This year also we had 10 days gathering at early night with Ras-Garba. We come to learn more and more about one another every year.
In the North-West corner of Jalnagar Society, 11 eleven houses and ~40 residents have made a unique family, meeting regularly on our terrace. Either we eat Khichdi-Kadhi, Ubadiya-Jalebi, Ragada-Patties, Pav-Bhaji or anything like that prepared by ourselves. Ketan-Kamal and Mehul are the key members volunteering their services and managing the whole show.
This year, three of our members passed away and we were together with their family all throughout, till the last rites are performed. While making them feel comfortable and eat, we eat together and stay with them - a rarely seen togetherness is seen here.
We celebrated 90th birthday of Sharda-Ba on 27-Jul-2018. Our family also gathered to say good-bye to Shiv Vashi going to Canada for higher education. We blessed him on 03-Aug-2018.

Medical Meetings

I have attended a dozen of clinical meetings organized by Indian Medical Association (IMA) Bilimora. During such meetings, I get the fellowship of the friends around and increase in the general medical knowledge. I just do not go for the dinner offered. We also have the South Gujarat Ophthalmic Association and Valsad Area Eye Surgeon Group. I had four-to-five occasions to attend them.

Senior Citizens’ Club

Being of 60+ age, I have joined Bilimora Senior Citizens’ Club and was selected as Vice President. I take an active part in their deliberations. I have organised lectures of Sureshbhai Desai, Navsari on old-age and Dr Radha Mehta, Navsari on psychological problems of old-age. I have attended six general meetings and seven board meetings.
I have been active in South Gujarat Senior Citizen Society too. I attended their quarterly meeting at Navsari with Dr Bhavana. I was the key person in holding their Bilimora meeting.
Old-age people behave differently compared to young-age and children. I find a nice time with new friends.

Movies

Dr Bhavana and I have watched 21 movies in the cinema house this year! It felt like having seen one movie a week, but I was wrong.
We have a group of nine people, Dr Gilitwala couple, Dr Vijaybhai Desai couple, Anilbhai Desai couple and we two making eight with Prof Minu Desai, the ninth. Dr Bhavana usually contacts all of them and I bring tickets from advance booking.
Bilimora has only one cinema house (multiplex) and two screens showing two movies simultaneously. The audience is a big problem. Many times, even 10 patrons do not come and the show has to be cancelled. We do not face this problem nowadays because of our own group.
We saw many Gujarati movies as well this year, including Chal Man Jitva Jayaye, Chitkar, Reva, Shu Thayu, Swayamwar and Sharat Lagu. Nowadays they are comparable or even better than Hindi ones. On Bhavana’s birthday, we invited 14 people to see Sharato Lagu Gujarati movie and it was a great, unusual birthday celebration.
Every movie we go for many not be good! Actually, the pleasure and enjoyment gained during the movie depend on one’s own mood and company. I take the liberty to sleep off and on during the movie. All in all, this is one of our important pass-time activities.

Events

I find happiness in planning an event and executing it as a key person or maybe the only person.

Lecture from Dr Pradip Patel, Spandan, Chikhli at Vansada on diabetes with free diabetes check-up was the first event. Lions Club Bilimora Yugma and President Ln. Shankarbhai Patel decided for this and the lecture was organized on 07-Jan-2018.
Lunch Event at Old-age Home, Gandevi: on 03-Apr-2018 we organised a lunch at old-age home with gifting each resident a set of bed sheets, pillow cover and blanket, a donation on the demise of mother-in-law Dr Indumati K Desai. My wife Bhavana, her sister Sandhyaben and elder brother Rohitbhai arranged this. About 60 people including the family members, old-age home residents and friends were present.
Eye Camp in Jun-2018: Dr Darshana Naik and I organised an eye camp for three days on 15, 16 and 17-Jun-2018. The patients were examined at my hospital in the morning and Jyoti Care in the evening. The income was saved for social activity.
Orphanage Event on 17-Aug-2018: The principal of the orphanage informed us that the students were not interested in the study. So, to motivate them, we arranged a lecture – dialogue with Jay Vashi. As per the students’ wish, we arranged to serve pizza for dinner. The orphan children, ladies there, staff and Lions Club members made a total of 100 to enjoy the event with. Prerana Group of Chikhli with Dr Sharad Patel, Jayesh Desai and Dharmesh Kapadia helped there. We gifted a Spherehot geyser (Rs. 16000) for the use of the people at the orphanage. Dr Darshana and I contributed for the dinner.
Aspee Kanya Vidyalaya, Antalia: A) Lecture from Dr Ami Yagnik, Surat on ‘Reusable Sanitary Pads and Female Genital Trac’ (on 20-Sep-2018). B) Lecture from Dr Ami Yagnik, Surat on ‘Basic Life Support and Life Skills’. Above two events gave very useful information to nearly 1200 girls on their genital functions and how to help during person-in-emergency. Our friend, Campus Director Prin. Jayshree Desai was ready to help. C) Story Telling competition on 06-Dec-2018.
No to Crackers Movement on 03-Nov-2018: I wanted to do some social work and ‘noise pollution due to firecrackers during Diwali’ was the project. I prepared a leaflet to be placed in the newspapers, an information chart in the news handbills and advertised this information via Facebook and WhatsApp.

Second Life

I had faced a major car accident on 06-Apr-2018 at Kailas Road, Valsad. I was alone in the car and the accident caused the car to turn upside down with breaking of glasses and complete damage of the car-body including the roof. The damage was so bad that the entire body had to be replaced and the car had to be practically rebuilt. I had no injury whatsoever, because of the seatbelt I had applied. Anything could have happened, but then I believe ‘God is Great’! I had faced a similar accident in 1999 at Bharuch Golden Bridge, so is it a second life or third? I wonder.

Weddings and Yagnopavit

During this year, of all the invitations I received, we could attend fourteen events,
Yagnopavit of Devansh (my nephew Deval’s son) at Abrama, Jash (Biren’s son) at Maganwadi, Kadodara and grandson of Prin. Kishor Desai at Anavil Wadi, Gandevi were enjoyable. The wedding celebration of Ronak Ajaybhai also made a great memory to cherish.
Every event costs a lot of money and hard work – any debate about their worthlessness are only academic! People go on organizing them and others do not miss to enjoy them.
Eating too much is out of the question, but I do enjoy a variety of nice foods. DJ and high-volume orchestra are torturous, but we do see good ones also.
Eight birthday celebrations we attended also have the same tale. I do not like cake cutting and playing with cream-paste, but that is my problem.

Death and Condolence

2018 was a year causing the death of six closed ones. The started with the sudden demise of our neighbour Rameshbhai Raval on 18-Jan-2018, later Harendramama passed away on 15-Jul-2018 to be followed by Tarunimami’s death on 13-Sep-2018. Sharda-ba and Mukeshbhai passed away on 05-Sep-2018 and 22-Oct-2018 respectively. Two deaths in the same house in a short period made us feel sorry. Our relative Janak Balvantrai Naik, Kachholi passed away on 06-Aug-2018 of heart problem. We mourned their departure for thirteen days and thereafter we are feeling their absence and loss.
I skip attending death funerals, condolence meetings and other rituals of not so close relatives and friends.

Tours and Travel

01-Jan-2018 (Ahmedabad): The year began with a surprise visit to Ahmedabad because our friend Anilbhai Desai repeatedly invited (insisted) us to visit Ahmedabad for Kankaria Festival. The two-day tour had pleasant hospitality by Darshan-Shalu and we had a great time with them. We visited Kankaria Festival and Flower Show at Sabarmati River Front.
22-Feb-2018 (Five days Agra Mathura Tour): Alliance Club International had installation ceremony at Agra. Seven members from Bilimora attended this event. Bhavana wanted to experience the journey by Rajdhani Train travel. She wanted to experience water, tea, breakfast, dinner and ice cream served. Earlier, it used to be offered to all. Nowadays you have to pay extra for this facility. We visited Fatehpur Sikri’s 174 ft. high “Buland Darvaja” – fort and palace inside, then we saw the Taj Mahal - the wonder of the world and lastly, we visited Mathura Temple with Gokul and Vrindavan. We stayed at Clarks Shiraz, one of the most premium and luxury hotels in Agra.
07-Apr-2018 (Poicha - Rajpipla Tour): 17 tourists, mostly senior citizens, excluding Nidhi and Aarna visited Poicha for a night stay. There is a big temple on the riverbank of Narmada. We saw a big garden with multiple presentations of Ramayana – Mahabharat, a big statue of Lord Krishna, Mirror Museum and what not. There is a big temple, Kuber Bhandari, 100+ steps high on the other side of the river Narmada. Many visit this templet every last day of the Hindu calendar month to be rich! We did see Rajpipla with temple and palaces.
18 to 22-Sep-2018 (Goa): Bhavana and six ladies went to Goa for the four-day ladies-only tour.
Pune – Mumbai: Our permanent tourist destinations are Pune and Mumbai because Rahul–Shivani and Vaishali stay there.

All said and done, how do I see the year 2018?

Of 365 days I had, I have done enough clinical practice, reading and writing plus socialising in weddings, birthdays and tours. I want to plan the year that follows in a way, I can do more clinical social services.

I am happy the year passed gave me multiple occasions to do the activity that pleases me or, let us say, makes me happy - be it a tour, attending any event or a meeting.

I know, I am what I am because of my wife Dr Bhavana, family members Vaishali, Rahul and Shivani, friends around and last but not the least Jalnagarians!

Our mind is nothing but a flow of thoughts, just like a river with flowing water. One’s personality is shaped by one’s thoughts. If our thoughts are good, we feel happy and radiate confidence and charm around us. Paying attention to managing one’s thoughts is a must. But, how to do that?

I know the title create some ambiguity around its meaning. Here’s the story: the author was a medical student studying at Surat during 1969-1974. Being an offspring of a middle-class family, all his parents could send him every month was Rs. 100 (One hundred). No doubt, this was more than 25% of his father’s salary and the rest 75% was to be spent by remaining nine members of the family. So, I used to receive Rs. 100 by MT (money transfer) at Bank of Baroda, Vanita Vishram (Surat) branch. Now this amount was exhausted in total on day one itself – so the remaining 29 days of the month had to be spent without any money – ‘zero balance’ stage, for all five years of the under graduation. This makes the story titled "Life without money - 24 hours x 29 days x 60 months"!

Present day thinking leads to breaking a relation on many occasions. It is undesirable but still natural. Don't get panicked about it; relax and think over the following:

A self-destroying compulsion, what really is Comparison? We mean it as an evaluation of the similarities and differences of one or more persons/entities to some other persons/entities. So, it is an account of resemblances and contrasts as superior or inferior. We humans have an inherited habit of comparing ourselves with near ones, friends and relatives, usually after considering them to be superior in our imaginary belief.

Creative genius Swami Vivekananda gave guidance to the youth of the world and showed the light to all. Mr A R K Sharma, a Gold medalist in Science and Electronics and Telecom Engineering, wrote this book – Out Of The Box Thinking – telling about how to become a successful person, businessman or monk by Swami Vivekananda's way.

Out-of-Box thinking is the way of solving problems by looking at them from an unexpected perspective. It implies that we think differently, unconventionally. It involves discarding the past experience, leaving behind traditional modes of thought and discarding the preconceived notions.

In a lifetime, we often face a situation called PROBLEM. And facing this makes us tense and stressful. I am trying, in this article, to come out with a formula for this state of mind. I will try to be precise, but I shall expect you to be with me all the while – your full attention and total concentration is a must.

One has to earn enough to realise that money cannot buy happiness. First you have to reach the stage of needful money earning - that is a must.

So, the poor cannot realise this fact!

Before demanding death, have you received the "No Objection Certificate" from your children?

At a certain age, a person gets tired of one's life and starts waiting for death. During the lifetime he has passed, it is quite possible he/she had a great career, so-called success and enough earning. But a sense of frustration, unhappiness and dissatisfaction prevails leading to depression demanding the end of the life - death.

Thank the key people who made you what you are.

Prepare a list of first five persons who you think made you what you are, inform them and thank them. I am sure, you will not only have great pleasure and relaxation, but also a feeling you never experienced.

Now you know where to go for your problems.

Expectations from everything have gone high, be it any relation or life. And in that, marriage is no exception. So one has to be alert before saying "YES" for marriage or marriage may end suddenly without any chance of compromise. Though issues I am going to put forward may sound small and petty, they actually are of great importance.

Balancing two sides of relations:

A son/daughter: Parents and offsprings
A married woman: Parents and parents-in-laws
A married son: Wife and parents

When you are any of the above, you are an in-between person. You have to be tricky, cautious and careful person in handling either side maintaining your own views or you will be in trouble. You need not be judging any, but you have to be neutral and caring both.

On My Brother's Demise - Bhupatrai Desai

મૃત્યુનું મનોમંથન

Pains And Pleasures Of Ageing

Why Elderly People Don't Spend

Why Do I Live?

મારી આત્મકથા - ડો. ભાવના દેસાઈ

My Daily Activity Report Card

મારું વસિયતનામું - My Medical Will

My 2018 Accounts (On Life)

How To Manage Your Thoughts?

Life Without Money (24 Hours x 29 Days x 60 Months)

When A Friendship/Relationship Breaks

Comparison – A Dreadful Habit

Out Of The Box Thinking

Way Out Formula for Unsolvable Problems

Happiness

Are You Eligible To Demand Death?

Acknowledging Those Who Matter

Before Saying "Yes" For Marriage - II

Balancing Relations

Popular Posts

Subscribe Us

Facebook